Καλντάρα, Αντόνιο

(Antonio Caldara, Βενετία 1670; – Βιέννη 1736). Ιταλός συνθέτης. Ξεκίνησε ως ψάλτης στον Άγιο Μάρκο της Βενετίας, αργότερα διορίστηκε συνθέτης στην υπηρεσία ευρωπαϊκών Αυλών και στη συνέχεια του ανέθεσαν πολλές μουσικές παραγγελίες στη Μάντοβα, στη Μαδρίτη και στη Ρώμη. Το 1715 ο Κάρολος ΣΤ’ τον διόρισε υποδιευθυντή της χορωδίας του παρεκκλησίου της Αυλής στη Βιέννη και από τότε εγκαταστάθηκε οριστικά στην αυστριακή πρωτεύουσα. Το λαμπρό και πολύ γόνιμο μουσικό του ταλέντο (έγραψε 37 όπερες, 31 ορατόρια, 26 σερενάτες και πολυάριθμες συνθέσεις εκκλησιαστικής μουσικής) τον κατέστησε έναν από τους πιο αναγνωρισμένους μουσικούς της εποχής του. Αξιομνημόνευτες είναι οι όπερές του Ιφιγένεια εν Αυλίδι (1718), Οι δύο δικτάτορες (1726) –και οι δύο σε λιμπρέτο του Απόστολο Τσένο– και Η Σωκρατική καρτερία με δύο συζύγους (1731). Στην εποχή του όμως η φήμη του συνδέθηκε κυρίως με τις όπερες που έγραψε σε στίχους του Μεταστάσιο: Δημήτριος (1731), Ολυμπιάδα (1733) και Επιείκεια του Τίτου. Στις όπερες αυτές κατόρθωσε να συνδυάσει την ιταλική μελοδραματική ζωηρότητα με τη γερμανική αντιστικτική αυστηρότητα. Η εκφραστική αυτή στάση του είναι πολύ πιο έκδηλη στα πολυάριθμα ορατόριά του, τα οποία με την επανεμφάνισή τους τελευταία επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι ο Κ. ήταν άξιος του χαρακτηρισμού του Ιταλού Μπαχ που του είχε αποδοθεί.